The inverted word order is a stylistic marker in Turkish language, indicating that inversion of sentence elements occurs in contextually and stylistically marked situations. This paper examines contextual situations where the inversion of components of the first genitive case is applied. The analysis is based on examples found in the novels Masumiyet Müzesi, Kafamda Bir Tuhaflık and Kırmızı Saçlı Kadın by Orhan Pamuk. The first part of paper discusses contextual situations where the attributive component of the first genitive case is transferred to a postposition relative to the nominal predicate. The second part of the paper analyzes examples where the attributive component of the first genitive case is transferred to the postposition relative to the verbal predicate. The primary objective of the paper is to analyze the grammatical and semantical features of inverted sentences in which the attributive component of the first genitive case is transferred to the final position in the sentence. Such analysis contributes to better understanding of contextual situations where the inversion of components of first genitive case occurs and provides a good foundation and starting point for further research on the inversion of sentence elements in Turkish language.
Topal E. Türkçede ek fiil (-İ) üzerine düşünceler. Kastamonu Eğitim Dergisi. 2012;20(2):649–54.
3.
Özkan M, Sevinçli V. Türkiye Türkçesi söz dizimi. 2013.
4.
Küçük S, Avcı Y, Şengül E. Toplumun devrik cümle hakkındaki düşüncesi ve nesirde devrik cümlenin yeri. Journal of History Culture and Art Research. 2017;6(6):542–55.
5.
Karaörs M. Türkçenin söz dizimi ve cümle tahlilleri. 1993.
6.
Karahan L. Türkçede söz dizimi. 2010.
7.
Karademir F. Türkçede isim cümlesi ve alabildiği öğeler. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 2015;8(41):204–19.
8.
Karaağaç G. Türkçenin söz dizimi. 2011.
9.
Erkul R. Cümle ve metin bilgisi. 2004.
10.
Ergin M. Türk dil bilgisi. 1980.
11.
Eker S. Çağdaş Türk dili. 2005.
12.
Ediskun H. Devrik cümle üzerine bir araştırma. Türk Dili. 1960;9(10):193–7.
13.
Duman M. Devrik cümle ve Vasiyetname’deki örnekleri üzerine. İstanbul Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi. Cilt. 2003;30:209–23.
14.
Dizdaroğlu H. Tümce bilgisi. 1976.
15.
Atabay N, Özel S, Çam A. Türkiye Türkçesinin sözdizimi. 1981.
16.
Demir C. Türkiye Türkçesi gramerlerinde isim tamlaması sorunu ve bir tasnif denemesi. Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi. 2007;7(1):27–54.
17.
Çakmak S. Var’ ve ‘yok’ sözcüklerinin morfolojik kimliği. Turkish Studies – International Periodical For The Languages. Literature and History of Turkish or Turkic. 2013;8(4):463–71.
18.
Čaušević E, Kerovec B. Turski i hrvatski u usporedbi i kontrastiranju: Sintagma i jednostavna rečenica. 2021.
19.
Čaušević E. Ustroj, sintaksa i semantika infinitnih glagolskih oblika u turskom jeziku: Turski i hrvatski jezik u usporedbi i kontrastiranju. 2018.
20.
Čaušević E. Gramatika suvremenoga turskog jezika. 1996.
21.
Ceylan İ, Mete F. Türkçe kuralsız (devrik) cümle yapısının graf çizimler ile gösterilmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2018;33(3):631–43.
22.
Bilgegil MK. Türkçe dil bilgisi. 1982.
23.
Benzer A. Belirtili ad tamlamasında iyelik ve ilgi eki yanılgısı. Turkish Studies. 2012;7(4):1051–61.
24.
Bayrakdaroğlu E. Devrik cümle hastalığı. Türk Dili İçin, S. 1966;3:66–73.
25.
Baydar T, Ertane Baydar AS. İsim tamlamaları üzerine. Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi. 2018;19(34):73–90.
26.
Banguoğlu T. Türkçenin grameri. 2011.
27.
Banguoğlu T. Ana hatlarıyle Türk grameri: Kılavuz kitap. 1979.
28.
Bakšić S. Strategije učtivosti u turskom jeziku. 2012.
The statements, opinions and data contained in the journal are solely those of the individual authors and contributors and not of the publisher and the editor(s). We stay neutral with regard to jurisdictional claims in published maps and institutional affiliations.
